To 2009!

2008 is done. There must be a lot of blogs out there about how the year was, and how now everyone’s looking forward to 2009, and I was wondering how I could make my blog post different. I finally realised I couldn’t. Why? Because 2008 is now a part of our history, our legacy, and all the memories the year came to deliver to us are those which we can reminisce about while rocking gently on an arm chair, perhaps a cigar in one hand and a glass of whiskey in the other, and a seemingly idiotic smile on our face. That’s what they will be, come to think of it, seeing as what a weird year it was. On a larger scale, a whole lot of terrorist attacks, economic recessions and monstrous bankruptcy bailouts rocked the global scenario, and on a smaller scale, families reuniting, families going apart, catching up with old friends and relighting older flames. I liked 2008 for what it was, and I’d like for it to be that way. I learnt some whole new things about life and all that it encompasses, perhaps delivered a few lessons here and there, fell on my face while on explorations, and got back up again. Anyway, all’s well that ends well.

Wish you all a happy, prosperous and exciting new year! God bless 🙂

– MV

The Year In Pictures

2008! (picture pile)

2008! (grid, and better clarity :P)

சிலப்பதிகாரம் ஆங்கிலத்தில்… புரியுமா?

நான் தமிழில் எஹுத தொடங்கும்பொழுது எனக்கு தொனவில்லை WordPressஇல் இத்தனை தமிழ் ப்லாகுகல் படிப்பவர்கல் இருப்பார்கல் என. இன்று நான் என்னுடய Dashboardஅய் திரந்து பார்த்தேன் அடிர்ச்சியுடன்! கிட்டத்தட்ட நூருதரவ என்னுடய ப்லாகய் தமிழர்கல் படித்துல்லார்கல். இந்தியாவில் ஆங்கிலத்தை தவர வேரெதும் மொழி அவ்வலவாக பேசப்படுவதில்லை. தில்லியாக இருக்கட்டும், கனியாகுமரியகு இருக்கட்டும், எல்லாம் இடத்திலும் ஆங்கிலம் பரப்பி உல்லது. நாம் யேன் தினமும், இல்லயென்றால் வாரத்திர்க்கு ஒரு முரையாவது, ஒன்று அல்லது இரண்டு ப்லாக் பொஸ்ட்கல் செய்யக்கூடாது? தமிழ் நம் தாய் மொழி. அதில் பேசுகிரொம். யேன் எழுதக்கூடாது? இந்தப்பழக்கம் கட்டாயமாக இருக்கவேண்டும் என்று அவசியம் இல்லை, ஆனால் இருந்தால் நல்லதல்லவா?

இன்று நான் ஒரு ப்லாகை பார்த்தேன். இப்ப்லாகில், ஒரு நபர், நல்ல அர்ப்புதமாக சிலப்பதிகாரக்காப்பியத்தை பற்றி எழுதி இருந்தார். ஆனால், முழுவதும் ஆங்கிலத்தில் எழுதி இருந்தது. நான் யொசித்து பார்த்தேன். அதுவே தமிழில் எழுதி இருந்திருந்தால் அந்த prose மற்றும் perspective எங்கிர கதையின் பாகங்கல் இன்னும் ஆச்சரியம் யெர்படுத்தக்கூடியதாக இருந்திருக்கலாம். என் நன்பன், விக்னேஷ் என்பவன், சில மாதங்கலுக்கே முன்பு எனக்கு நம் ஐந்து காப்பியங்கலை பற்றி சொன்னான். அவனிடம் சிலப்பதிகாரம் காப்பியத்தின் ஒரு PDF file இருந்தது. எனக்கு அதில் பயன்படுத்திஉல்ல தமிழ் சுத்தமாக புரியவில்லை. அதனால், என் கம்பியூட்டரயும் என் தெரிந்தக்கொல்ல ஆசையயும் internetஇல் பரக்க உட்டேன். அப்ப்லாக் கிடைத்தது, ஆனால் படித்ததும் ஒன்று தொன்றினது: எழுதினது ஆங்கிலத்தில் இருந்திருந்தாலும், தமிழில் படிப்பதில் ஒரு சந்தொஷமுண்டல்லவா? ஆ கம்பீரம்! ஆ வீரம்! ஆ மனபலம்! சிலப்பதிகாரம் என்பது ஒரு தமிழனின் கலாச்சாரத்தில் ஊரியுல்ல ஒரு முக்கியமான கதை, வரலாரும் கூட. அதை நாம் செரியாக புரிந்தக்கொல்லவேண்டும். அதில் உல்ல கதாப்பாத்திரங்கலின் வாழ்க்கைகலின் அர்த்தங்கலை உனரவேண்டும்.

ஆக்காப்பியத்தின் பாடங்கல் எனக்கு இன்றும் முழுமையாக புரியவில்லை. எனக்கு இய்யொசனைகலும் தொன்றியதனால் நான் இதெல்லாம் எழுதினேன்.

இன்றய செய்திகல்!!!

படிச்சு முடித்துவிட்டேன். வேலயே இல்லை. என்ன செய்வது? இதை செய்தேன். தமிழில் சில வார்த்தைகல் நாம் ஆங்கிலத்தில் பயன்படுத்திகிரொம். யேன்? யேனென்றால் ஆங்கிலத்தில் இவ்வார்த்தைகல் சுலபமாக பயன்படுத்தலாம். அவ்வார்த்தைகலில் சிலரிங்கு நான் எழுதி உல்லேன்.

pillow – தலகானி
bus – பேருந்து
station (Central, சென்னையில்) – ரெயில் நிலயம்
shopping – நரய கடைகலுக்கு பொயி கவலயே படாமல் அப்பாவின் காசை செலவ்வழிப்பது
office – வேலை செய்யும் இடத்தில் ஒரு சின்ன இடம்
lunch – மதியம் சாப்பாடும் சாப்பாடு, அதுவும் மனைவு சமைத்த சாப்பாடு
evening – மாலை
toilet – சௌச்சாலயம்
clock – கடிகாரம்
time – நேரம்
2 o’ clock – இரண்டு மனி நேரம்; தம் பிடிப்பதர்க்கு ஒரு அர்ப்புதமான நேரம்
lover – காதலி
volume – சத்தம்
bit paper – பரிட்ச்சையில் பயன்படுத்தவேண்டிய ஒரு மிக்கியமான கடிதம்
arrear – இரண்டாம், அல்லது மூன்றாம், முயர்ச்சி
beach – காதலியுடன் கடலை பொடுவது
bad smell – குசு
cooker – நல்ல அரிசியய் மொசமாக சமயக்க ஒரு அர்ப்புத பொருல்
deoderant – குசுவும் வேவையும் கலந்த ஒரு நாத்தத்தை good smellஆக காட்டிகொல்வதர்க்கு ஒரு உர்ச்சாக பானம்
theatre – விசில் அடிப்பதர்க்கு நல்ல காரனம்
bike – இரண்டுச்சக்கர வாஹனம்; speed breakerஇன் மேல் செரியாக ஒட்டினால்… jala bula junks!
tea – சாயா; மதியம் இரண்டு மனி நேரம் குரைந்து விலையில் கிடைக்கும்
MGR – தலைவர்!
i love you – நான் உன்னை காதலிக்கிரேன்; ஆனால் உன்னை கல்யானம் செய்யமாடேன். OK வா?
college – கல்லூரி; படிக்காமல் பரிட்ச்சையய் pass செய்வதர்க்கான பல்லிக்கூடம்
friend – நன்பன்; கடன் கொடுப்பவன்
enemy – ஃபிகரை பாத்ததும் கெழட்டி உடுபவன்
waste – குப்பை; நாயர் கடையில் கிடைக்கும் Gold Flake தம்
10 o’ clock – எனது பரிட்ச்சை நேரம்

இத்துடன் செய்திகல் முடிவ்வடைந்தன. மீண்டும் இரண்டு மனிக்கு இதொட கேவலமான செய்திகலுடன் சந்த்திபொம்.

வனக்கம்!

India: A Cultural Coalition

The famous philosopher and post-modernist Michael Foucault said “language is oppression”. This may be partially true, since it allows only those who do know the language to communicate, shunning all those who don’t to a section of the society that gradually and inevitably disintegrates. Communication is a very central aspect of who we are, and our ability to communicate ‘in harmony’ reflects our togetherness, or rather, integrity, as a people and our capability of being able to establish a nation that stands strong. Although a national language would be hard to establish as such, an official language should do. A national language has far more severe consequences as opposed to official ones. This is because the official languages serve only to formalise business communication; the national language would attempt to unify the people of the nation. For a predominantly English-speaking nation, this is easy. For a nation like India, this is not. We have official languages in double digits, fine, but since all of her 30 or so states have been formed on a lingual basis, the inclusion of a provision for a national language in the constitution would invoke chaos within the nation. India is a coalition of different cultures: having a national language would be having a bias. It is not easy in India to conflict the values of the peoples of one culture while you try to side with another. It is a delicate balance, and the best solution would be to just stick to officialising business communication. The south Indians, especially the Tamilians and the Malayalis, don’t take as easily to Hindi as do the Telugu and the Kannadigas. On the other hand, the Hindi-speaking peoples are exposed to a different kind of lingual characterisation than the southern languages, and adaptation is again difficult. There are, of course, many more problems beside these, but I think you get the point.

However, my point in this post is that how only your mother tongue seems to be able to deliver the style of communication you need. No other language you could learn will come to serve you as finely as your mother tongue. If everyone observed this, a possibility of a nation language in the offing would seem even more bleak. Your mother tongue is your native language, it is something you have been listening to being spoken since birth, and it is something you have been speaking yourself. Many of the necessary habits of life taught to children are during their younger ages, when they learn without questioning and also follow it blindly. Even thought they may come to realise the purpose of it all later on, that time period when their mind is ripe is a rarity. And when you the child learns a language in this period, it is difficult to forget it wholly, and later on, it is also difficult to let go of it. It is as if the language has been mixed into your blood. This nativity  in language is present among all the peoples of India, and those asking for the establishment of a national language should take into consideration these factors also. Apart from the commercial aspect of it all, India’s existence as a cultural coalition is a very important factor in the determination of such matters. No other nation is like India, and we can’t come to a conclusion derived from a comparative study. If we can’t have a national language, then we don’t need a national language. That’s all.

வாழ்க்கையும் கல்லூரியும்

இன்று நான் யென்ன செய்தேன்?

பார்ப்பொம்.

உரங்கினதோ காலையில்தான். ராத்திரி முழுவதும் தூக்கமே வரவில்லை. யெதோ ஒன்று டீ வீ ஷொ பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். நாலை பரிட்சை என்பதால் கொஞ்சம் நேரம் படித்தேன். பிரகு கொஞ்சம் நேரம் ராக் பாட்டுக்கல் கேட்டுக்கொண்டிருந்தேன். ம்ம்… இப்பொழுதெல்லாம் ரத்திரிகலில் கல்லூரி மானவர்கலுக்கு தூக்கம் வருவது சுலபமல்ல தெரியும? ராத்திரிதான் எங்கலுக்கு விடியும் நேரம்! மாலையில் நன்றாக படிப்பவர்கலுக்கு தூக்கம் வந்துவிடும். ஒன்று தெரியுமா? இதை கேட்டாலே எனக்கு சிரிப்புதான் வருகிரது! கல்லூரியில் யார் நன்றாக படித்ததாக சரித்திரம் உண்டு? ராத்திரி எங்கலுக்கு கொண்டாட்டம் நேரம்! படங்கல் பார்ப்பொம், விலயாடுவொம், ஆனால் கொஞ்சம் படிப்பொம் கூட. கல்லூரி என்பது படிப்புக்கு மட்டும் முக்யத்வம் குடுக்கும் ஒரு இன்ஸ்டிட்யுஷன் அல்ல. இங்கு, மானவர்கல் அவர்கலுடய பெர்சனாலிடியும் வலர்த்துக்கொல்வார்கல். நாலு வரிடங்கல் உல்லது அவர்கலுக்கு ஒரு வெலைக்கும் ஒரு வாழ்க்கைக்கும் செல்வதுர்க்கு. பனத்தை எப்படி பார்த்துக்கொல்வது, பெங்கலொடு எப்படி நடந்த்துக்கொல்வது, ஒரு நன்பன் என்றால் யார், அப்பா அம்மா தன் மகனிடம் என்ன எதிர்பார்க்கிரார்கல், ஒரு நாலில் உல்ல நேரங்கலை எப்படி மேனேஜ் பன்னுவது, மற்றும் இன்னும் நரய விஷயங்கல் உல்லன. பல்லிக்கூடத்தில் இருக்கும் வரை நாம் நம் அம்மாவின் பாதுகாப்பிலும் அப்பாவின் பனத்திலும் வாழ்ந்துக்கொண்டிருந்தொம். கல்லூரியில் வெரும் கட்டும் காசுதான் அப்பாவின் சார்பில் வர வேண்டும்; நீ மற்றும் நா செல்வழிக்கும் பனம் நம் சம்பாத்யத்திலேர்ந்து வரவெண்டும். ஆ! இதர்க்கு பிரகு வாழ்க்கைதானே! அப்பொழுதும் அப்பாவின் செலவில் வாழ்ந்துக்கொண்டிருப்பாயா? கல்லூரிதான் உந்தன் நேரம்! செய்! யெதாவது வேலை செய்! உன்னிடம் யெத்தனை திரமைகல் உல்லது என்று உனக்கே தெரியும்? பயன்படுது! பயப்படாதே! நீ இங்கு தடுமாரினால் வாழ்க்கையில் தொத்துவிடுவாய்! பொய் சொன்னாயா? ஒர்த்துக்கொல்! பரவாய்ல்லை. ஆனால் செய்த தப்பை மீன்றும் செய்ய்யாதே! பல்லிக்கூடத்தில் பாடம் படித்தை. கல்லூரியில் வழ்க்கையை படி. வழ்க்கையில் உன்னை படி.

I’ve used the Azhagi Transliteration Tool for this text. I haven’t yet found a translation tool, and if you know of any, do let me know. But I think I’d still prefer to transliterate because only then I can hope for my Tamil to improve. If I were to translate, I’d be back to my English again and that would be of no use since it defeats the purpose. On second thoughts, therefore, forget the translation tool! And here’s the link to Azhagi. It’s available free of cost, and download and installation is quick and simple.

தமிழில் எழுதுவது

இது ஏன் முதல் தமிழ் ப்லோக் போஸ்ட்! இதுக்கு முன்னாடி நான் தமிழில் எழுதினதாக சரித்திரமே இல்லை! ஏதோ தமிழில் எழுதுவேண்டும் என்று நான் நினைத்தேன், அதனால் எழுதினேன். இனிமேலேர்ந்து, வாரத்திற்கு ஒரு முறையாவது தமிழில் எழுதுவேன் என்று நினைக்கிறேன்.

TRamayan: A Spoof!

Characters: R – Ram; L – Lakshman; H – Hanuman; V – Ravan; S – Seeta.

Scene 1 [Ram and Lakshman are walking in the forest after Ravan takes away Seeta to Lanka]

L: So where are we going?
R: You ask that one more time and I’m leaving you!
L: Why so serious?
R: What do you mean why so serious? I didn’t want you on this trip in the first place!
L: Well, I thought that’d be obvious! You’re like 22 now, and I’m not even 20. Who’s gonna get me the booze?
R: Yeah, I can’t drink alone, too. So come along.
L: So where are we going?
R: Ok. Don’t make me repeat this. You know that chick I met the other day?
L: Seeta?
R: That’s the one. Really charming female. This dude’s taken her away to this island for the week end.
L: Uh oh! How did that happen?
R: Well, you know how we went on that picnic and she asked for the golden deer, and you cut that other chick’s nose?
L: C’mon man, I couldn’t help it! She looked like *********** (name withheld on request) for God’s sakes!
R: Yeah yeah, ok ok. Well the deer apparently belonged to this guy. So now, she’s gone.
L: Cool. Don’t worry man, we’ll get her back. So where are we going?
R: I know this friend from college who lives nearby. The name’s Hanuman. Nice guy.

Scene 2 [Ram and Lakshman are talking to Hanuman while the monkey army is assembling in the background]

R: Nice day. Pretty breezy. Sweet.
H: Cut the small talk. Get to the point.
L: I like you! And your tail! How do you keep it so silky and shiny?
H: Well it’s the shampoo. A special mix of…
R: Oh c’mon! My chick’s gone and you guys are worried about tails!
H: Oh! Sorry man. I’m sorry.
L: Yeah. Me too.
R: Got anything to drink? You know what I’m talking about.
H: I got stuff, yeah, but you wouldn’t wanna pee or puke on the way.
L: That’s there.
R: Right! So what’s the plan?
H: I got everything worked out man! First, we get this bridge thing built. The mechanical engineer monkeys are working on it.
L: How come I can’t see them?
H: Must be mass bunking. Anyway, next, we walk over this bridge, get off the other end, and then give this Ravan guy a missed call. He comes out and…
R: But I don’t have balance. You?
L: I don’t have balance either.
H: Well then give him a call request. He should show up in a few minutes. Etisalat?
[Both L and R]: Yup.
H: So that’s done. In the meanwhile, I’ll go to this guy’s place and meet your chick and tell her everything’s fine.
L: That’s a nice bit of thinking. But how’s she gonna know Ram sent you?
R: I got it. Here! Take my CGPA card. She’ll know it’s me. [Starts crying]
H: Oh man! C’mon. You don’t have to cry for this. You should know I’m dumber than you!

Scene 3 [The battle has begun, and Hanuman is away getting herbs for the injured Lakshman. Meanwhile, Ram engages Ravan while Seeta watches from the side]

[Background: A voice is shouting “M-M-M-MONSTER KILL!!!” and “UNSTOPPABLE!!!” as and when someone dies or scores a win]

V: Look at you loonies in my backyard! You know I’m gonna crush you like a bunch of ants under my feet! [Laughs with the sound of ten heads]
R: Don’t be so sure of victory, you five-times two-faced all-talk no-c**k! [Profanity buzzer goes off]! I’ll blog you, goddamn it!
V: Please! I know for a fact you can’t blog me! Leave that to Aditya Anand. Is he here by the way?
R: So where’s she? Where’s Seeta?
V: Don’t holler like that here! Just hear me out.
R: What?!
V: I’m gonna make you an offer you can’t refuse.
R: Which is… ?
V: You leave me with Seeta, and you get a carton. What say?
R: Hmmm… It is hard to refuse this. You got Blues?
V: No man. Only Reds.
R: Screw it! I’m taking Seeta!
S: You think I’m some product you can barter around? Shame on you guys!
R: Hey, hey! I’m here to take you home and that’s what I’m gonna do. Yo ten-face [to Ravan]! You want Seeta?! You’ll have to get through me first!
V: No one comes to my home carrying the stench of death. No one comes to my doorstep and insults my wife.
R: You have a wife?! Where’s she?
V: Let me finish! [Repeats the same lines] No one tells me what to do. In. My. Country. THIS! IS! LANKA!!! [Ravan sena shouts and clamours]
R: [Retreats to some distance] You face an army of free people who have nothing to lose! Indians! Leave nothing! Take everything! Tonight, we dine in hell!

[Shouting everywhere; all of the monkey army and the Ravan sena join battle. Hanuman returns in time to save Lakshman, who then resume fighting. After some fighting, the scene clears and we find Ram and Lakshman, and Ravan in a two-on-one, while Hanuman and Seeta watch from the side]

L: I tried! But this guy won’t die! It’s no use trying to kill him with arrows. He’s too IMBA!
R: Seeta! Does he have any weakness?!
S: Well, I don’t know. But he told me he had to leave a girl named Anita to come to me.
R: Oi! Hanu! Get this Anita female from somewhere. And don’t send your mech. monkeys. Send some from the chemical division. They have nothing to do anyway.
V: Cool. Consider it done!

[Anita enters with a catwalk. Ravan immediately falls into a melodic trance and is led off the battlefield. Ram leaves with celebration and there is celebration in the camp that night. ‘Hare Ram’ plays in the background]

Banded!

I’m listening to…

‘Nerupu Vayinil’, Pudhepettai OST

Pudhupettai (music by Yuvan Shankar Raja)

Why I Like The Nights More

This is a song I like very much because of the way it has been sung and also because of A R Rahman’s incomparable music holding it up from being being bland or monotonous. The beats are not too intense, and fall in the right places, making the song feel more even and, if possible, plaited like the hair of angels: it seems to flow is what I’m trying to say here. To those who don’t speak Tamil, the language in which the song has been sung, the song is about the flowers of the Margazhi month of the Tamil lunar calendar. The picturisation, you will agree, is also also very natural and almost implores and convinces you to take a walk in the morning mists of Yercaud or Kodaikanal, if possible. I always listen to this song before going to sleep; it has this soothing feel that gives me sleep faster than if I were to crash on my bed on a hard day’s night. It’s from the movie ‘May Madham’ (The Month of May).

So, why do I like the nights more? And why did I place this song here? Here’s why. This song has this touch of perfection to it, as though its sounds were crafted from the water of a lost spring, the mists of a cold night and the light of a new sun. It is as though nature is unabashedly dancing in its own and deserved glory as we all sleep. Have you ever woken up in the middle of the night and looked out of your window? I have, and outside my window is the desert. The silence is overwhelming, as if all life has gone to sleep. There is no light pollution as it were, just the moon to brighten the place up with its pale rays of reflected light.

சுகந்திர வானில் பறந்ததும் இல்லை
சுட சுட மழையில் நனைந்ததும் இல்லை
The night is one piece. There is no daylight to break it down into the artificiality the world around us is, the fragmentations that it bears as a mark of our presence on it. The night is as if all life has coalesced into one form, that of silence, and as if there has been a unanimous decision to, for once, look upon nature as it should have been. Of course, this is close to impossible in cities. But haven’t you ever wanted to gaze upon the world as it could have been if man hadn’t been born? There is an inspiring naturality to it. There is no light, only the pale glow of the moon; there is no sound, only the occasional chirp of a cricket; there is no animal or bird to be seen, only the distant defiance that is the highway. I am a man of science, and also a God-fearing individual, but I get these pangs of Paganism that come as they wish and seldom leave quick.

The night not only allows for me to look upon these sights, but also keeps me awake and guessing as to what would happen next: does nature have a secret? Does Mother Earth come out at night and caress the distressed lives to sleep? What happens? The night is a cloak! A magical cloak, and it shields from sight any secrets that must be kept by those who wield it. Sight is man’s one most powerful sense, and blindness is his one most fundamental fear. When the night comes, man goes home and sleeps. He does not wish to come out and work. He does not trust his family to do so, and he awakens and trusts and walks only when the sun comes out again. The light is a form of blessing I agree, but only because we can see and be ourselves. This could be as life for man should be, but this light also imparts this selfishness. We wreak havoc during the morn, and let things to rot as we sleep soundly in our beds in the night. I may be arguing sans a meaning here, but I do not care! If I see this as this, perhaps there is someone else also who sees the night for what it is: a time to heal, and to be yourself again as you should have been.